Rezerwat Wielki Bytyń

Rezerwat został powołany na podstawie zarządzenia Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych z dnia 11 maja 1989r. Celem ochrony jest zachowanie przyrodniczych wartości jezior oraz swoistych cech krajobrazu. Największe z nich – jezioro Wielki Bytyń ma pow. 877,1 ha i maksymalną głębokość 41 m.
Na terenie rezerwatu stwierdzono występowanie 455 dziko rosnących gatunków roślin naczyniowych. Stanowi to blisko 29% flory rozległego regionu Pomorza Zachodniego. Występuje tu 47 gatunków podlegających w Polsce ochronie prawnej, w tym 26 częściowej i 21 ścisłej m.in.: widłak wroniec, widłak jałowcowaty, nasiężał pospolity, paprotka zwyczajna, orlik pospolity, kłoć wiechowata, wawrzynek wilczełyko, rosiczka okrągłolistna, przylaszczka pospolita, bagnica torfowa.
W granicach rezerwatu występuje szereg gatunków rzadkich w regionie, w Polsce,
a nawet ważnych w skali Unii Europejskiej W przypadku najlepiej rozpoznanych 111 gatunków ptaków znakomita ich większość (101 gat.) podlega ochronie prawnej w Polsce, 12 gatunków wpisano na krajową czerwoną księgę zwierząt, zaś aż 23 figurują w załącznikach do Dyrektywy Ptasiej z 2 kwietnia 1979 roku.
Niekwestionowanym walorem jezior w rezerwacie jest ich duża atrakcyjność krajobrazowa. Rezerwat jest bowiem położony na obszarze młodoglacjalnym, o niezwykle urozmaiconej rzeźbie terenu, ukształtowanej przez ostatnie zlodowacenie bałtyckie. Brzegi jezior rezerwatu Wielki Bytyń to malownicze, strome, często porośnięte starodrzewem bukowym skarpy. Liczne są rosnące w wodach jezior gatunki chronione: pływacz kłoć wiechowata, grzybienie białe, grążel żółty, rdestnica szczeciolistna, rdestnica stępiona i rdestnica alpejska.
Największym walorem wynikającym z mezotroficznego charakteru jeziora są rozległe, podwodne łąki ramienicowe. W jeziorach położonych na obszarze rezerwatu występuje 5 gatunków ramienic znajdujących się na „Czerwonej liście glonów zagrożonych w Polsce" są to: krynicznica tępa, ramienica grzywiasta , ramienica kolczasta, ramienica krucha, ramienica omszona.
Największe łąki ramienicowe, ciągnące się w niektórych miejscach nawet do 800 m od brzegu występują głównie na rozległych płyciznach do głębokości około 7,5 metra, w plosie północnym i centralnym. Łąki ramienicowe należą do dominujących powierzchniowo składników roślinności omawianych jezior.

Rezerwat Leśne Źródła

Rezerwat utworzono na mocy Rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska. Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z 23 grudnia 1998r.
Celem utworzenia rezerwatu jest zachowanie ekosystemów lasów i borów mieszanych oraz kompleksów źródliskowych wraz z procesami ich naturalnej dynamiki oraz związaną z nimi cenną florą i fauną. Ochronie podlega terasa akumulacyjna, pod której cienką taflą spływa z poziomów wodonośnych woda do jeziora Tuczno. Spływ ten odbywa się cały rok, co nie pozwala na zarastanie tego specyficznego siedliska, gdyż woda źródlana ma stałą temperaturę około 7oC. Nawet zimą można zobaczyć zielone płaty mchów źródliskowych i rzęsy trójrowkowej. Stwierdzono obecność 237 gatunków roślin, w tym 5 chronionych i 11 gatunków z grupy roślin rzadkich, reliktowych lub o ograniczonym zasięgu.

Rezerwat Mszary Tuczyńskie

Rzerwat "Mszary Tuczńskie" położony jest za zachodnim skraju miasta Tucznio, w okolicach ulic Klasztornej i Ogrodowej, na opadającym tarasowo, północno-zachodnim odcinku brzegu Jeziora Tuczno. Administracyjnie obiekt należy do miasta i gminy Tuczno. Powstał na mocy zarządzenia Ministra Ochrony Środowiska i zasobów Naturalnych z dn. 18 stycznia 1988r.

Ochronie rezerwatowej podlega obszar łąki i pasa przybrzeżnego jeziora Tuczno o łącznej powierzchni 6,10 ha. Celem ochrony jest zachowanie torfowiska typu żródliskowego o swoistej szacie roślinnej oraz licznej populacji kilku gatunków chronionych storczyków.

Wśód ekosystemów rezerwatu wyodrębniono następujące chronione siedliska przyrodnicze:
- 3150 starorzecza i unne eutroficzne zbiorniki wodne - ok. 8,3% pow. rezerwatu,
- 6120 ciepłolubne śródlądowe murawy napiaskowe - ok. 6,1 % pow. rezerwatu,
- 7220 źródliska wapienne - ok. 1% pow. rezerwatu
- 7230 torfowiska zasadowe o charakterze młak turzycowisk i mechowisk - ok. 10,5% pow. rezerwatu,
- 6510 łąki wilgotne użytkowane ekstensywnie - ok. 14% pow. rezerwatu

W rezerwacie stwierdzono występowanie 304 gatunków roślin, w tym 249 gatunków roślin naczyniowych i 45 gatunków mszaków. Występuje tu szereg gatunków chronionych: storczyk krwisty, storczyk plamisty, storczyk szerokolistny, kukułka zaniedbana, kruszczyk błotny, Listera jajowata, grążel żółty, podkolan biały, mokradłoszka nastroszona, drabik drzewkowaty, fałdownik nastroszony, tujowiec delikatny.

Rezerwat Bukowskie Bagno

Rezerwat Bukowskie Bagno powołany został na mocy zarządzenia nr 55/2009 z dnia 15 września 2009 r. Regionalnego Dyrektora Ochrony środowiska w Szczecinie. Celem ochrony jest zachowanie kompleksu mechowisk źródliskowych i torfowisk mszarnych z rzadką fauną i florą, w tym stanowisk reliktowych gatunków mszaków ( Helodium blandowii, Paludella squwrrosa, Tomenthyponum nitens) oraz rzadkich storczyków, a także ochrona reliktowego jeziora ramieniowego Bukowo Małe oraz kompleksu starodrzewni dębowych, bukowych i grabowych w zlewni torfowiska.
Bukowskie Bagno jest miejscem występowania szeregu cennych siedlisk wymagających ochrony w formie wyznaczenia obszarów natura 2000: twardowodnych oligo-i mezotroficznych łąk trzęślicowych Molinion (6410), torfowisk przejściowych i trzęsawisk (7140), torfowisk alkalicznych z roślinnością Caricion davalianeae (7230), kwaśnych buczyn Luzulo-Fagenion (9110), lasów dębowo – grabowych Galio-Carpinetum (9170) oraz lasów bagiennych (91D0).
O walorach przyrodniczych świadczy fakt uwzględnienia tego terenu w granicach obszaru specjalnej ochrony ptaków "Lasy Puszczy nad Drawą" PLB320016 sieci Natura 2000 oraz w granicach projektowanego obszaru ochrony siedlisk PLH320046 „Uroczyska Puszczy Drawskiej".
Na terenie rezerwatu stwierdzono 9 gatunków roślin chronionych, w tym 3 gatunki chronione częściowo i 6 gatunków chronionych ściśle. Szczególna uwagę należy poświęcić stwierdzonym gatunkom storczyków. Jeden z nich – lipiennik Loesela Liparis loeseli jest gatunkiem I Dyrektywy Siedliskowej.

Rezerwat Nad Płociczną

Rezerwat powołany został zarządzeniem nr 9/2010 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 22 marca 2010r.
Ochroną objęty został górny odcinek środkowego biegu rzeki Płocicznej o łącznej powierzchni 19,81 ha. położony w gminie Tuczno. Celem ochrony w rezerwacie jest zachowanie górnego odcinka środkowego biegu rzeki Płocicznej z zgrupowaniami fauny typowej dla rzek o charakterze górskim,
a także zachowanie kompleksu łęgów i grądów o charakterze zbliżonym do naturalnego, porastających zbocza oraz dno doliny Płocicznej. W rezerwacie stwierdzono 6 gatunków roślin naczyniowych objętych ochroną prawną: widłak goździsty, kopytnik pospolity, paprotka pospolita, 2 gatunki chronionych mszaków: rokiet cyprysowaty, nibybrodawkowiec czysty. Na kamieniach na dnie rzeki występuje objęty ochroną krasnorost.
Wszystkie typy lasów występujace w rezerwacie chronione są Dyrektywą Siedliskową.
Najcenniejsze gatunki fauny wodnej to: troć wędrowna i troć jeziorna.

Rezerwat Nad Jeziorem Liptowskim

Rezerwat utworzony został na mocy zarządzenia nr 10/2010 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 22 marca 2010r.
Ochroną objęto kompleks lasów, torfowisk i ekosystemów źródliskowych położonych w rynnie na południowo – wschodnim brzegu jeziora Liptowskiego w rejonie wsi Strzaliny. Powierzchnia rezerwatu wynosi 54,04 ha.
Celem ochrony w rezerwacie jest utrzymanie dobrze zachowanych torfowisk i olsów źródliskowych w dawnej zatoce jeziora, a także ochrona kompleksu starodrzewi buczyn i grądów z interesującym zestawem grzybów, oraz licznych gatunków ptaków.
Rezerwat obejmuje mozaikę dobrze zachowanych ekosystemów torfowiskowych, źródliskowych
i leśnych. Na stromych zboczach występują buczyny z partiami jednych z najlepiej zachowanych
w okolicy Tuczna starodrzewii oraz grądy. Na brzegach jeziora występują rozległe olsy źródliskowe, a u podnóża skarp rozwijają się zjawiska źródliskowe – pojedyncze źródła i całe ich kompleksy spływające do jeziora przez olsy i łęgi. W centralnej części obiektu znajduje się rozległe otwarte torfowisko niskie, mające charakter turzycowisk porośniętego przez wierzby.
Obiekt jest miejscem występowania siedlisk objętych Dyrektywą Siedliskową. Należą do nich: torfowiska przejściowe, trzęsawiska, torfowiska alkaliczne, grąd subatlantycki, żyzne buczyny oraz łęgi olszowo – jesionowe.
Najcenniejsze gatunki flory rezerwatu to: kukułka krwista, kukułka plamista, pierwiosnka lekarska, porzeczka czarna, kruszyna pospolita, grążel żółty, kalina koralowa oraz 7 gatunków chronionych mszaków .
W rezerwacie gniazduje bielik, żuraw, kszyk, słonka, gągoł, siniak, dzięcioł czarny, strumieniówka.
Na torfowisku oraz w olsach występuje szereg cennych gatunków bezkręgowców.

Rezerwat Strzaliny koło Tuczna

Rezerwat powołany został rozporządzeniem nr 26/2008 Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 3 czerwca 2008r. Jest to obszar podziemnych pozostałości grupy warownej „Góra Wisielcza" wraz z otaczającym je lasem o łącznej powierzchni 17,83 ha położony na południe od wsi Strzaliny w powiecie wałeckim. Rezerwat jest jednym z największych znanych zimowisk nietoperzy w Polsce, czwartym pod względem liczby zimujących osobników. W okresie jesienno-zimowym regularnie hibernują tu prawnie chronione gatunki tych ssaków: nocek duży, nocek Natterera, nocek rudy, gacek brunatny. Sporadycznie zimuje tu także nocek Bechsteina, dla którego jest to najbardziej na północ wysunięte stanowisko. Na szczycie „Góry Wisielczej" i wewnątrz wzgórza zachował się kompleks olbrzymich żelbetowych budowli – fortyfikacji. Stanowią one doskonałe miejsce do zimowania dla nietoperzy ze względu na stałe warunki klimatyczne i mnogość trudno dostępnych, głębokich szczelin.
Od 1997r., każdego sezonu Polskie Towarzystwo Ochrony Przyrody „Salamandra" prowadzi regularne liczenie nietoperzy. Rekordowa była zima 2000 r., gdy stwierdzono 895 zimujących nietoperzy.
W związku z historycznymi walorami podziemnych fortyfikacji, rezerwat stanowi dużą atrakcję turystyczną, co stanowi realne zagrożenia dla zimujących nietoperzy.
W celu zachowania licznych populacji chronionych nietoperzy podziemna cześć fortyfikacji została objęta zakazem wstępu od 15 września do 15 kwietnia, a rozpoczęcie sezonu zostanie poprzedzone kontrolą.

Rezerwat Mokradła Koło Leśniczówki Łowiska

Zarządzeniem nr 38/2010 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 4 maja 2011r. powołany został rezerwat przyrody "Mokradła koło Leśniczówki Łowiska". Jest to otoczony sosnowym borem kompleks torfowisk przejściowych z jeziorami Jeleń, Sołtyskie i Oczko, położony we wschodniej części puszczy Drawskiej.

Występuje tu stanowisko elismy wodnej Elisma natans i bardzo rzadko spotykanego mchu sierpowca błyszczącego Drepanocladus vernicosus - gatunków z załącznika II Dyrektywy Siedliskowej. Występują tu równiez siedliska wymagające ochrony w formie wyznaczenia obszarów Natura 2000: torfowiska przejściowe i trzęsawiska (7140), obniżenia na podłożu torfowym z roślinnoscią ze związku Rhynochosporion (7150) oraz brzegi lub osuszane dna zbiorników wodnych ze zbiorowiskami z Littorelletea i Isoeto-Nanojuncetea (3130).

Walory przyrodnicze rezerwatu zostały docenione przez uwzględnienie tego terenu w granicach specjalnej ochrony prtaków "Lasy Puszczy nad Drawą" (PLB320016) oraz w granicach obszaru majacego znaczenie dla Wspólnoty 'Uroczyska Puszczy Drawskiej" (PLH320046).