Asset Publisher
Rezerwaty przyrody
jez wielki bytyń.JPG
Jezioro Bukowo Duże.JPG
rezerwart Bukowskie bagno.JPG
rezerwat Lesne Źródła.JPG
Rezerwat Nad Płociczna.JPG
Rezerwat Wielki Bytyń.JPG
DSC01698.JPG
Rezerat Nad Płociczną.JPG
DSC01572.JPG
DSC05490.JPG
DSC05491.JPG
Rezerwaty to wydzielone obszary o szczególnych wartościach przyrodniczych, zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym. Ogranicza się tam gospodarkę leśną. Spośród 1441 rezerwatów, które mamy obecnie w Polsce, 671 to rezerwaty leśne o łącznej powierzchni ponad 61 tys. ha. Rezerwaty stanowią 1,6 proc. powierzchni lasów zarządzanych przez LP.
Rezerwat Wielki Bytyń
Rezerwat został powołany na podstawie zarządzenia Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych z dnia 11 maja 1989r. Celem ochrony jest zachowanie przyrodniczych wartości jezior oraz swoistych cech krajobrazu. Największe z nich – jezioro Wielki Bytyń ma pow. 877,1 ha i maksymalną głębokość 41 m.
Na terenie rezerwatu stwierdzono występowanie 455 dziko rosnących gatunków roślin naczyniowych. Stanowi to blisko 29% flory rozległego regionu Pomorza Zachodniego. Występuje tu 47 gatunków podlegających w Polsce ochronie prawnej, w tym 26 częściowej i 21 ścisłej m.in.: widłak wroniec, widłak jałowcowaty, nasiężał pospolity, paprotka zwyczajna, orlik pospolity, kłoć wiechowata, wawrzynek wilczełyko, rosiczka okrągłolistna, przylaszczka pospolita, bagnica torfowa.
W granicach rezerwatu występuje szereg gatunków rzadkich w regionie, w Polsce,
a nawet ważnych w skali Unii Europejskiej W przypadku najlepiej rozpoznanych 111 gatunków ptaków znakomita ich większość (101 gat.) podlega ochronie prawnej w Polsce, 12 gatunków wpisano na krajową czerwoną księgę zwierząt, zaś aż 23 figurują w załącznikach do Dyrektywy Ptasiej z 2 kwietnia 1979 roku.
Niekwestionowanym walorem jezior w rezerwacie jest ich duża atrakcyjność krajobrazowa. Rezerwat jest bowiem położony na obszarze młodoglacjalnym, o niezwykle urozmaiconej rzeźbie terenu, ukształtowanej przez ostatnie zlodowacenie bałtyckie. Brzegi jezior rezerwatu Wielki Bytyń to malownicze, strome, często porośnięte starodrzewem bukowym skarpy. Liczne są rosnące w wodach jezior gatunki chronione: pływacz kłoć wiechowata, grzybienie białe, grążel żółty, rdestnica szczeciolistna, rdestnica stępiona i rdestnica alpejska.
Największym walorem wynikającym z mezotroficznego charakteru jeziora są rozległe, podwodne łąki ramienicowe. W jeziorach położonych na obszarze rezerwatu występuje 5 gatunków ramienic znajdujących się na „Czerwonej liście glonów zagrożonych w Polsce" są to: krynicznica tępa, ramienica grzywiasta , ramienica kolczasta, ramienica krucha, ramienica omszona.
Największe łąki ramienicowe, ciągnące się w niektórych miejscach nawet do 800 m od brzegu występują głównie na rozległych płyciznach do głębokości około 7,5 metra, w plosie północnym i centralnym. Łąki ramienicowe należą do dominujących powierzchniowo składników roślinności omawianych jezior.
Rezerwat Leśne Źródła
Rezerwat utworzono na mocy Rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska. Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z 23 grudnia 1998r.
Celem utworzenia rezerwatu jest zachowanie ekosystemów lasów i borów mieszanych oraz kompleksów źródliskowych wraz z procesami ich naturalnej dynamiki oraz związaną z nimi cenną florą i fauną. Ochronie podlega terasa akumulacyjna, pod której cienką taflą spływa z poziomów wodonośnych woda do jeziora Tuczno. Spływ ten odbywa się cały rok, co nie pozwala na zarastanie tego specyficznego siedliska, gdyż woda źródlana ma stałą temperaturę około 7oC. Nawet zimą można zobaczyć zielone płaty mchów źródliskowych i rzęsy trójrowkowej. Stwierdzono obecność 237 gatunków roślin, w tym 5 chronionych i 11 gatunków z grupy roślin rzadkich, reliktowych lub o ograniczonym zasięgu.
Rezerwat Mszary Tuczyńskie
Rzerwat "Mszary Tuczńskie" położony jest za zachodnim skraju miasta Tucznio, w okolicach ulic Klasztornej i Ogrodowej, na opadającym tarasowo, północno-zachodnim odcinku brzegu Jeziora Tuczno. Administracyjnie obiekt należy do miasta i gminy Tuczno. Powstał na mocy zarządzenia Ministra Ochrony Środowiska i zasobów Naturalnych z dn. 18 stycznia 1988r.
Ochronie rezerwatowej podlega obszar łąki i pasa przybrzeżnego jeziora Tuczno o łącznej powierzchni 6,10 ha. Celem ochrony jest zachowanie torfowiska typu żródliskowego o swoistej szacie roślinnej oraz licznej populacji kilku gatunków chronionych storczyków.
Wśód ekosystemów rezerwatu wyodrębniono następujące chronione siedliska przyrodnicze:
- 3150 starorzecza i unne eutroficzne zbiorniki wodne - ok. 8,3% pow. rezerwatu,
- 6120 ciepłolubne śródlądowe murawy napiaskowe - ok. 6,1 % pow. rezerwatu,
- 7220 źródliska wapienne - ok. 1% pow. rezerwatu
- 7230 torfowiska zasadowe o charakterze młak turzycowisk i mechowisk - ok. 10,5% pow. rezerwatu,
- 6510 łąki wilgotne użytkowane ekstensywnie - ok. 14% pow. rezerwatu
W rezerwacie stwierdzono występowanie 304 gatunków roślin, w tym 249 gatunków roślin naczyniowych i 45 gatunków mszaków. Występuje tu szereg gatunków chronionych: storczyk krwisty, storczyk plamisty, storczyk szerokolistny, kukułka zaniedbana, kruszczyk błotny, Listera jajowata, grążel żółty, podkolan biały, mokradłoszka nastroszona, drabik drzewkowaty, fałdownik nastroszony, tujowiec delikatny.
Rezerwat Bukowskie Bagno
Rezerwat Bukowskie Bagno powołany został na mocy zarządzenia nr 55/2009 z dnia 15 września 2009 r. Regionalnego Dyrektora Ochrony środowiska w Szczecinie. Celem ochrony jest zachowanie kompleksu mechowisk źródliskowych i torfowisk mszarnych z rzadką fauną i florą, w tym stanowisk reliktowych gatunków mszaków ( Helodium blandowii, Paludella squwrrosa, Tomenthyponum nitens) oraz rzadkich storczyków, a także ochrona reliktowego jeziora ramieniowego Bukowo Małe oraz kompleksu starodrzewni dębowych, bukowych i grabowych w zlewni torfowiska.
Bukowskie Bagno jest miejscem występowania szeregu cennych siedlisk wymagających ochrony w formie wyznaczenia obszarów natura 2000: twardowodnych oligo-i mezotroficznych łąk trzęślicowych Molinion (6410), torfowisk przejściowych i trzęsawisk (7140), torfowisk alkalicznych z roślinnością Caricion davalianeae (7230), kwaśnych buczyn Luzulo-Fagenion (9110), lasów dębowo – grabowych Galio-Carpinetum (9170) oraz lasów bagiennych (91D0).
O walorach przyrodniczych świadczy fakt uwzględnienia tego terenu w granicach obszaru specjalnej ochrony ptaków "Lasy Puszczy nad Drawą" PLB320016 sieci Natura 2000 oraz w granicach projektowanego obszaru ochrony siedlisk PLH320046 „Uroczyska Puszczy Drawskiej".
Na terenie rezerwatu stwierdzono 9 gatunków roślin chronionych, w tym 3 gatunki chronione częściowo i 6 gatunków chronionych ściśle. Szczególna uwagę należy poświęcić stwierdzonym gatunkom storczyków. Jeden z nich – lipiennik Loesela Liparis loeseli jest gatunkiem I Dyrektywy Siedliskowej.
Rezerwat Nad Płociczną
Rezerwat powołany został zarządzeniem nr 9/2010 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 22 marca 2010r.
Ochroną objęty został górny odcinek środkowego biegu rzeki Płocicznej o łącznej powierzchni 19,81 ha. położony w gminie Tuczno. Celem ochrony w rezerwacie jest zachowanie górnego odcinka środkowego biegu rzeki Płocicznej z zgrupowaniami fauny typowej dla rzek o charakterze górskim,
a także zachowanie kompleksu łęgów i grądów o charakterze zbliżonym do naturalnego, porastających zbocza oraz dno doliny Płocicznej. W rezerwacie stwierdzono 6 gatunków roślin naczyniowych objętych ochroną prawną: widłak goździsty, kopytnik pospolity, paprotka pospolita, 2 gatunki chronionych mszaków: rokiet cyprysowaty, nibybrodawkowiec czysty. Na kamieniach na dnie rzeki występuje objęty ochroną krasnorost.
Wszystkie typy lasów występujace w rezerwacie chronione są Dyrektywą Siedliskową.
Najcenniejsze gatunki fauny wodnej to: troć wędrowna i troć jeziorna.
Rezerwat Nad Jeziorem Liptowskim
Rezerwat utworzony został na mocy zarządzenia nr 10/2010 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 22 marca 2010r.
Ochroną objęto kompleks lasów, torfowisk i ekosystemów źródliskowych położonych w rynnie na południowo – wschodnim brzegu jeziora Liptowskiego w rejonie wsi Strzaliny. Powierzchnia rezerwatu wynosi 54,04 ha.
Celem ochrony w rezerwacie jest utrzymanie dobrze zachowanych torfowisk i olsów źródliskowych w dawnej zatoce jeziora, a także ochrona kompleksu starodrzewi buczyn i grądów z interesującym zestawem grzybów, oraz licznych gatunków ptaków.
Rezerwat obejmuje mozaikę dobrze zachowanych ekosystemów torfowiskowych, źródliskowych
i leśnych. Na stromych zboczach występują buczyny z partiami jednych z najlepiej zachowanych
w okolicy Tuczna starodrzewii oraz grądy. Na brzegach jeziora występują rozległe olsy źródliskowe, a u podnóża skarp rozwijają się zjawiska źródliskowe – pojedyncze źródła i całe ich kompleksy spływające do jeziora przez olsy i łęgi. W centralnej części obiektu znajduje się rozległe otwarte torfowisko niskie, mające charakter turzycowisk porośniętego przez wierzby.
Obiekt jest miejscem występowania siedlisk objętych Dyrektywą Siedliskową. Należą do nich: torfowiska przejściowe, trzęsawiska, torfowiska alkaliczne, grąd subatlantycki, żyzne buczyny oraz łęgi olszowo – jesionowe.
Najcenniejsze gatunki flory rezerwatu to: kukułka krwista, kukułka plamista, pierwiosnka lekarska, porzeczka czarna, kruszyna pospolita, grążel żółty, kalina koralowa oraz 7 gatunków chronionych mszaków .
W rezerwacie gniazduje bielik, żuraw, kszyk, słonka, gągoł, siniak, dzięcioł czarny, strumieniówka.
Na torfowisku oraz w olsach występuje szereg cennych gatunków bezkręgowców.
Rezerwat Strzaliny koło Tuczna
Rezerwat powołany został rozporządzeniem nr 26/2008 Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 3 czerwca 2008r. Jest to obszar podziemnych pozostałości grupy warownej „Góra Wisielcza" wraz z otaczającym je lasem o łącznej powierzchni 17,83 ha położony na południe od wsi Strzaliny w powiecie wałeckim. Rezerwat jest jednym z największych znanych zimowisk nietoperzy w Polsce, czwartym pod względem liczby zimujących osobników. W okresie jesienno-zimowym regularnie hibernują tu prawnie chronione gatunki tych ssaków: nocek duży, nocek Natterera, nocek rudy, gacek brunatny. Sporadycznie zimuje tu także nocek Bechsteina, dla którego jest to najbardziej na północ wysunięte stanowisko. Na szczycie „Góry Wisielczej" i wewnątrz wzgórza zachował się kompleks olbrzymich żelbetowych budowli – fortyfikacji. Stanowią one doskonałe miejsce do zimowania dla nietoperzy ze względu na stałe warunki klimatyczne i mnogość trudno dostępnych, głębokich szczelin.
Od 1997r., każdego sezonu Polskie Towarzystwo Ochrony Przyrody „Salamandra" prowadzi regularne liczenie nietoperzy. Rekordowa była zima 2000 r., gdy stwierdzono 895 zimujących nietoperzy.
W związku z historycznymi walorami podziemnych fortyfikacji, rezerwat stanowi dużą atrakcję turystyczną, co stanowi realne zagrożenia dla zimujących nietoperzy.
W celu zachowania licznych populacji chronionych nietoperzy podziemna cześć fortyfikacji została objęta zakazem wstępu od 15 września do 15 kwietnia, a rozpoczęcie sezonu zostanie poprzedzone kontrolą.
Rezerwat Mokradła Koło Leśniczówki Łowiska
Zarządzeniem nr 38/2010 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Szczecinie z dnia 4 maja 2011r. powołany został rezerwat przyrody "Mokradła koło Leśniczówki Łowiska". Jest to otoczony sosnowym borem kompleks torfowisk przejściowych z jeziorami Jeleń, Sołtyskie i Oczko, położony we wschodniej części puszczy Drawskiej.
Występuje tu stanowisko elismy wodnej Elisma natans i bardzo rzadko spotykanego mchu sierpowca błyszczącego Drepanocladus vernicosus - gatunków z załącznika II Dyrektywy Siedliskowej. Występują tu równiez siedliska wymagające ochrony w formie wyznaczenia obszarów Natura 2000: torfowiska przejściowe i trzęsawiska (7140), obniżenia na podłożu torfowym z roślinnoscią ze związku Rhynochosporion (7150) oraz brzegi lub osuszane dna zbiorników wodnych ze zbiorowiskami z Littorelletea i Isoeto-Nanojuncetea (3130).
Walory przyrodnicze rezerwatu zostały docenione przez uwzględnienie tego terenu w granicach specjalnej ochrony prtaków "Lasy Puszczy nad Drawą" (PLB320016) oraz w granicach obszaru majacego znaczenie dla Wspólnoty 'Uroczyska Puszczy Drawskiej" (PLH320046).
Asset Publisher
Asset Publisher
Ochrona lasu
Ochrona lasu
Wiedza o procesach zachodzących w przyrodzie i kontrola stanu środowiska leśnego pozwalają leśnikom na wczesną diagnozę zagrożeń, mogących wpłynąć negatywnie na stan lasu. Każdego roku podejmują oni działania mające na celu zachowanie trwałości lasu i zwiększenie jego naturalnej odporności na czynniki szkodotwórcze.
Zagrożenia dzieli się na trzy grupy:
- biotyczne (np. szkodliwe owady, grzyby patogeniczne, ssaki roślinożerne);
- abiotyczne – ekstremalne zjawiska atmosferyczne (np. silne wiatry, śnieg, ulewne deszcze, wysokie i niskie temperatury);
-
antropogeniczne – wywołane przez człowieka (np. pożary, zanieczyszczenia przemysłowe, zaśmiecanie lasu).
Obszary leśne Nadleśnictwa Tuczno znajdują się w strefie najwyższego zagrożenia przez szkodniki pierwotne i wtórne. Drzewostany (głównie sosnowe – 83%) narażone są na gradacje szkodników liściożernych. W konsekwencji są one bardzo podatne na uszkodzenia ze strony szkodników wtórnych.
Szkody powodowane przez owady
W poprzednich latach lasy Nadleśnictwa nękane były przez brudnicę mniszkę, poprocha cetyniaka, strzygonię choinówkę, boreczniki. Intensywnie w ubiegłym 10- leciu występowały: przypłaszczek graniatek, oba gatunki cetyńców, smolików oraz szeliniak sosnowiec. Odnotowano również występowanie szkodników gatunków liściastych – susówki dębowej, zakolnicy brzozowej i pędzików.
Pułapka feromonowa na brudnicę mniszkę.
W roku 1997 i 1998 w związku z zalesianiem znacznych powierzchni gruntów porolnych wystąpiła konieczność zwalczania imago chrabąszcza majowego (150 ha)
Lusterko brudnicy mniszki
Na jakość upraw znaczący wpływ mają: szeliniak sosnowiec, smoliki. Sporadycznie w uprawach gatunków liściastych notuje się szkody od naliściaków, ogrodnicy niszczylistki i listnika zmiennobarwnego. W celu kontroli występowania szkód od szeliniaka prowadzi się obserwacje na pułapkach (dołkach) kontrolnych. W minionym dziesięcioleciu w pojedynczych przypadkach wystąpiła konieczność chemicznego zwalczania szkodnika.
W latach 1995 – 2004 notowano również występowanie szkodników drzew liściastych: susówki dębowej ,zakolnicy brzozowej, a także pędzików. Zwalczania nie prowadzono ze względu na ograniczone znaczenie gospodarcze szkodników oraz niewielki rozmiar szkód.
Szkody powodowane przez grzyby
Podstawowe znaczenie gospodarcze ma huba korzeniowa. Obok huby pojawiały się również inne patogenny grzybowe, jednak o znacznie mniejszym nasileniu (opieńka miodowa, skrętak sosnowy, rdze, osutki sosnowe).
Podstawową metodą zapobiegania rozprzestrzeniania się infekcji jest zabezpieczenia pniaków preparatem na bazie grzybów konkurencyjnych, które wykonuje się po zabiegach prowadzonych we wszystkich drzewostanach na gruntach porolnych.
System korzeniowy porażony przez hubę sosny.
W bieżącym dziesięcioleciu notowano również wzmożone występowanie zamierania pędów sosny i świerka. Zjawisko występowało przeważanie w przegęszczonych partiach młodników.
Sprawca znacznych szkód, szczególnie w nowych nasadzeniach jest Gramieniella abietina
ze względu na zainfekowanie sadzonek używanych do zalesień i odnowień. Rejestrowane uszkodzenia sadzonek kształtowały się na poziomie 5 – 10%.
Szkody od zwierzyny
Uszkodzenia dotyczą głównie gatunków liściastych wprowadzonych jako domieszki oraz jako drugie piętro. Uprawy sosnowe uszkadzane są w różnym stopniu i w różnych rejonach nadleśnictwa. Największe ich nasilenie ma miejsce na terenie obrębu Tuczno i Trzcinno.
Okresowo znaczne szkody związane ze spałowaniem notuje się w młodnikach sosnowych.
Od roku 1995 notuje się stały spadek powierzchni uszkodzonych upraw, co jest następstwem zwiększonego rozmiaru zadań ochronnych i zmniejszającego się stanu zwierzyny. Od roku 2002 nastąpił ponowny wzrost powierzchni upraw uszkodzonych w stopniu znacznym ( pow. 50%), co jest skutkiem ograniczeń w nakładach na ochronę przed zwierzyną.
Powierzchnia młodników uszkodzonych w stopniu znacznym (pow. 50%) zmniejszyła się w porównaniu z okresem początkowym dziesięciolecia niemal trzykrotnie i tendencja taka utrzymuje się.
Podstawowymi metodami zabezpieczania upraw przed szkodami od zwierzyny jest grodzenie upraw oraz zabezpieczanie mechaniczne i chemiczne upraw i młodników. Aby ograniczyć szkody w młodnikach w ostatnich latach w okresach zimowych wykładano drzewa zgryzowe jako bazę do spałowania dla zwierzyny płowej.
Szkody od gryzoni pojawiały się najczęściej w domieszkach liściastych oraz kilkuletnich uprawach gatunków liściastych wprowadzanych po osłoną drzewostanów.
Szkody od czynników abiotycznych.
- Późne przymrozki - powodowały znaczne szkody w uprawach dębowych, bukowych, świerkowych i modrzewiowych, na plantacji nasiennej dębu bezszypułkowego oraz na szkółce we wschodach lipy i dęba.
- Susza – długotrwałe okresy bez opadów w okresie wiosenny i letnim zanotowano w roku 1999, 2000, 2003r.
- Opady śniegu – obfite opady śniegu spowodowały uszkodzenia w młodszych drzewostanach.
- Silne wiatry - zdarzają się w okresie jesiennym, sporadycznie latem. Jedno z takich zdarzeń miało miejsce w sierpniu 1997. W obrębie Strzaliny leśnictwie Miłogoszcz wskutek trąby powietrznej zniszczony został drzewostan na powierzchni 12,59 ha.